Jolida JD 1501RC

Gdy pierwszy raz podłączyłem Jolidę pokój dosłownie eksplodował dźwiękiem! Wokal stanął krok przed kolumnami i śpiewał tylko dla mnie. Masakra. Wzruszenie. Emocje. Po kilku pierwszych taktach wiedziałem, że to sprzęt dla mnie. Przy tak grającym wzmacniaczu po prostu cieszymy się muzyką jednocześnie odpoczywając. Złagodzone, nieco ocieplone brzmienie, zupełnie inne niż wzmacniaczy tranzystorowych. Przestrzeń, plany, emocje, odpowiednia ilość detalu. Tak odpowiednia! ponieważ wg. mnie np. Yamaha A-S2000 gra dużo za dużo! Tego szukałem, to już mam :)

Obiecałem sobie, że nigdy nie wezmę wzmacniacza lampowego. Że to nie dla mnie, że nieużyteczne, że magia lampy to jakiś mit.

Myliłem się.

Jolida może się podobać. Moja wersja ma 4 wejścia, jest to nowszy model. Przykręcane, porządne gniazda chinch, ekranowana płytka wejściowa. Wzmacniacz ma trafo jak krowia qpa i jest konkretnie ciężki. W środku porządny czarny alps do regulacji głośności i dwie lampki electroharmonix'a 12AX7 (z tego co pamiętam).

Podświetlenie przycisków trochę denerwuje (3 diody = 3 różne kolory niebieskiego) ale to nieistotne. Pilot jest zacny, działa w każdej pozycji i nawet nie jest rzydki :)

Ale to wszystko nie ma znaczenia, bo jak się włączy... TO JEST MUZYKA! Szczegóły opisałem w plusach i minusach. Nie mam wielkiego doświadczenia, w dodatku miałem chwilę przerwy w audiofilskich poszukiwaniach, ale trudno mi sobie przypomnieć wzmacniacz do 6 tysięcy zł, który grał by TAK PIĘKNIE.

Jestem zakochany w tym wzmacniaczu, cieszę się jak dziecko, że go mam. I pewnie zostanie u mnie na długo.

Wzmacniacz testowałem po Rotelu 1070. Mimo, że Rotel jest wzmacniaczem droższym, to natychmiastowo odczuwalną różnicą był zdecydowane poszerzenie głębi sceny dźwiękowej. Scena została cofnięta za kolumny, pojawiła się przestrzeń i trudny do zdefiniowania oddech we wszystkich nagraniach. Od razu dało się poczuć atmosferę kaplicy z Piano LM, Carmignola zagrał Zimę z 4Seasons z blaskiem i pasją, także głos Rebeki Pidgeon zyskał na barwie - stał sie bardziej naturalny, usłyszeć można było więcej szczegółów (np. uderzanie ręką o udo). Gitara Gary Moora po prostu śpiewała, bas mu towarzyszący zagrał obszerniej, bardziej miękko - co prawda niektórzy powiedzieliby może, że się bardziej rozmywał, dla mnie jednak była to cecha w granicach tolerancji. Marillion (Fugazi) zagrał wspaniale - szczegółowość, dynamika na bardzo wysokim poziomie). No i ta przestrzeń - na razie mój faworyt w tej cenie w wyścigu na moją półkę.